Ουρράκα της Πορτογαλίας

Ουρράκα της Πορτογαλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Urraca de Portugal (Πορτογαλικά)
Γέννηση	1148; Κοΐμπρα
Θάνατος	1211; Βαγιαδολίδ
Τόπος ταφής	Church of Saint Mary, Wamba
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Πορτογαλίας
Θρησκεία	Καθολικισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μοναχή
Οικογένεια
Σύζυγος	Φερδινάνδος Β΄ του Λεόν (1165–1175)
Τέκνα	Αλφόνσος Θ΄ του Λεόν
Γονείς	Αλφόνσος Α΄ της Πορτογαλίας και Ματθίλδη της Σαβοΐας
Αδέλφια	Σάντσο Α΄ της Πορτογαλίας (αδελφός); Φερδινάνδος Αλφόνσος της Πορτογαλίας (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα); Θηρεσία της Πορτογαλίας, κόμισσα της Φλάνδρας (αδελφή); Μαφάλντα της Πορτογαλίας (γενν. 1153) (αδελφή); Σάντσα της Ποτογαλίας (αδελφή); Πέντρο, Μάγιστρος του Τάγματος τού Αβίς (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα); Henry of Portugal (αδελφός); Urraca Afonso of Portugal (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
Οικογένεια	Πορτογαλικός Οίκος της Βουργουνδίας
Θυρεός
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Η Ουρράκα της Πορτογαλίας (πορτογαλικά: Urraca de Portugal, 1151^[2] - 1211^[3]) από τον Πορτογαλικό Οίκο της Βουργουνδίας ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας, κόρη του Αλφόνσου Α΄, πρώτου βασιλιά της Πορτογαλίας και της συζύγου του, Ματθίλδης της Σαβοΐας ήταν βασίλισσα της Λεόν ως σύζυγος του βασιλιά Φερδινάνδου Β΄ του Λεόν και μητέρα του Αλφόνσου Θ΄ του Λεόν.

Η ζωή της

Κόρη του Αλφόνσου Α΄, πρώτου βασιλιά της Πορτογαλίας, και της συζύγου του Ματθίλδης της Σαβοΐας, είχε αρκετά αδέλφια, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά Σάντσο Α΄.

Τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 1165 παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Β΄, κι έγινε η πρώτη ινφάντα της Πορτογαλίας που παντρεύτηκε μονάρχη της Λεόν. Ο μόνος γιος αυτού του γάμου, ο Αλφόνσος Θ΄, γεννήθηκε στη Ζαμόρα στις 15 Αυγούστου 1171.^[4]

Ωστόσο, ο γάμος του Φερδινάνδου Β΄ και της Ουρράκας ακυρώθηκε το 1171 ή 1172 από τον Πάπα Αλέξανδρο Γ΄ διότι ήταν δεύτερα ξαδέρφια. Η Ουρράκα έγινε τότε μοναχή και αποσύρθηκε για να ζήσει στα κτήματα που είχε δώσει ο πρώην σύζυγός της στη Carta de Arras στη Zamora. Αργότερα, αποσύρθηκε στη Μονή της Santa María de Wamba που ανήκε στην προαναφερθείσα τάξη^[5].

Στις 25 Μαΐου 1176, η βασίλισσα Ουρράκα δώρισε γη και βίλες στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη. Αυτές οι ιδιότητες περιλάμβαναν το Castroverde de Campos και τη Mansilla στη Λεόν και το Salas και το San Andrés στην Αστούρια^[6]. Παρουσιάστηκε το 1188 στη στέψη του γιου της Αλφόνσου Θ΄, ο οποίος κληρονόμησε το θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του στις 22 Ιανουαρίου του 1188 και, το ίδιο έτος, στις 4 Μαΐου, επιβεβαίωσαν τα προνόμια που χορήγησε ο πρώην βασιλιάς στο διάταγμα του Σαντιάγκο .^[5] Η παρουσία της καταγράφεται για τελευταία φορά σε μεσαιωνικές πηγές το 1211 όταν δώρισε το χωριό Castrotorafe που είχε λάβει από τον σύζυγό της το 1165 ως γαμήλιο δώρο στον καθεδρικό ναό της Ζαμόρα^[7]^[8].

Η βασίλισσα Ουρράκα θάφτηκε στη Μονή της Σάντα Μαρία ντε Βαμμπά σε αυτό που σήμερα είναι η επαρχία Βαγιαδολίδ, που ανήκε στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη^[5]. Στο εσωτερικό της εκκλησίας της Σάντα Μαρία, το μοναδικό τμήμα που απομένει από την αρχαία μονή, βρίσκεται στο παρεκκλήσι της βασίλισσας όπου μια πλάκα που τοποθετήθηκε εκεί αναφέρει ότι η βασίλισσα Ουρράκα της Πορτογαλίας είχε γεννηθεί σε αυτήν την εκκλησία^[9].

Πρόγονοι

Παραπομπές

↑ p11341.htm#i113406. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
↑ Mattoso 2014, σελ. 226.
↑ Rodrigues Oliveira 2010, σελ. 79.
↑ Arco y Garay 1954, p. 167.
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 Arco y Garay 1954, p. 168.
↑ García Tato 2004, pp. 133-134, doc. 31.
↑ Gross 1998, pp. 1226-227.
↑ Rodrigues Oliveira 2010, p. 79.
↑ Elorza et al 1990, p. 57.

Βιβλιογραφία

Arco y Garay, Ricardo del (1954). Sepulcros de la Casa Real de Castilla. Madrid: Instituto Jerónimo Zurita. Consejo Superior de Investigaciones Científicas. OCLC 11366237.
Elorza, Juan C.; Vaquero, Lourdes; Castillo, Belén; Negro, Marta (1990). Junta de Castilla y León. Consejería de Cultura y Bienestar Social, ed. El Panteón Real de las Huelgas de Burgos. Los enterramientos de los reyes de León y de Castilla. Publisher Evergráficas S.A. ISBN 84-241-9999-5.
García Tato, Isidro (2004). Las encomiendas gallegas de la Orden Militar de San Juan de Jerusalén: Estudio y edición documental (in Spanish). Vol. I. Santiago de Compostela: Instituto de Estudios Gallegos «Padre Sarmiento». ISBN 8400082508.
Gross, Georg (1998). "El fuero de Castrotorafe (1129). Transición a la documentación romanizadora". Boletín de la Real Academia de la Historia (in Spanish). Madrid. Vol. CXCV, Cuaderno II: 221–229. ISSN 0034-0626.
Mattoso, José (2014). D. Afonso Henriques (in Portuguese). Lisbon: Temas e Debates. ISBN 978-972-759-911-0.
Rodrigues Oliveira, Ana (2010). Rainhas medievais de Portugal. Dezassete mulheres, duas dinastias, quatro séculos de História (in Portuguese). Lisbon: A esfera dos livros. ISBN 978-989-626-261-7.

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Urraca of Portugal της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

[e03a639b81503a81195f244d46226f7143836bb7-1] 11341.htm#i113406. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.

[2] Mattoso 2014, σελ. 226.

[3] Rodrigues Oliveira 2010, σελ. 79.

[4] Arco y Garay 1954, p. 167.

[Arco_y_Garay_1954,_p._168-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 Arco y Garay 1954, p. 168.

[6] García Tato 2004, pp. 133-134, doc. 31.

[7] Gross 1998, pp. 1226-227.

[8] Rodrigues Oliveira 2010, p. 79.

[9] Elorza et al 1990, p. 57.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]